Aποσπάσματα απο το εργό του Άλμπερ Καμύ ....."η καλή και η ανάποδη"!

• "Η πιο μεγάλη πολυτέλεια συνυπάρχει με μια κάποια στέρηση"

• "Οι μοναξιές ενώνουν αυτούς που η κοινωνία χωρίζει"  

• "Δεν ζούμε αληθινά παρά κάποιες ώρες της ζωής μας, αυτό είναι ζωή με ό,τι χειρότερο ή καλύτερο έχει"   

•   "Ο άνθρωπος πότε πότε μου φαίνεται σαν αδικία εν κινήσει"

• " Τα πιο αγαπημένα μας μυστικά τα εκμυστηρευόμαστε τις περισσότερες φορές άτακτα και επιδέξια,τα προδίδουμε επίσης με πολύ προσποιήτο τρόπο.Καλύτερα,λοιπόν,να περιμένουμε ώσπου τους δώσουμε μορφή ,να μάθουμε να συνδυάζουμε αρμονικά το έμφυτο με την τέχνη,να υπάρχουμε τέλος πάντων.Γιατί,το να υπάρχεις είναι να τα μπορείς όλα συνγχρόνως.Στη τέχνη  ή όλα ερχονται ταυτόχρονα ή τίποτε δεν έρχεται,χωρίς φλόγα δεν υπάρχει φώς."

• "Κι αν αγάπησα δίνοντας το είναι μου,ήμουν τελικά ο εαυτός μου,αφου η αγάπη και μόνο μας αποδίδει τον εαυτό μας"

•  "Κάθε κίνηση που θυμάμαι μου αποκαλύπτει τον εαυτό μου'

• ".....Βγήκα  απο το σταθμό,περπάτησα κατά μήκος των κήπων και βρέθηκα ξαφνικά καταμεσής στη λεωφόρο Βενσεσλάς που ξεχίλιζε από κόσμο εκείνη την ώρα.Γύρω μου,ένα εκατομμύριο υπάρξεις που είχαν ζησει ως τότε και που απο την ζωή τους δεν ήξερα τίποτα.Εκείνη ζούσαν.Εγώ απείχα χιλιάδες χιλιόμετρα απ'τον τόπο μου.Δεν καταλάβαινα την γλώσσα τους.Όλοι περπατούσαν γρήγορα.Και προσπερνώντας με όλοι απομακρύνονταν από κοντά μου.Ένιωσα χαμένος."

• "Κάθε τόπος που δεν πλήττω..είναι ένας τόπος που δεν μου μαθαίνει τίποτα"

• "Ο άνθρωπος είναι μόνος με τον εαυτό του:αν μπορεί ας γίνει ευτυχισμένος..."

• "......όλα τους στηρίγματα για όποιον δεν μπορεί να ειναι μόνος*......όλα γίνονται σημάδια αγάπης για όποιον αναγκαστηκά είναι μόνος*.

*Δηλαδή για τον καθένα 

• "Το τίμημα του ταξιδιού είναι ο φόβος.Γκρεμίζει μέσα μας ένα είδος εσωτερικού σκηνικού.Δεν μπορούμε πιά να εξαπατάμε τον εαυτό μας....Το ταξίδι μας στερεί αυτό το καταφύγιο.Μακριά απο τους δικούς μας,την γλώσσα μας,ξεριζωμένοι απ'όλα τα στηρίγματά μας,δίχως τα προσωπεία μας,είμαστε μόνο η επιφάνεια του εαυτού μας.Επιπλέον,νιώθοντας την ψυχή μας άρρωστη αποδίδουμε σε κάθε άνθρωπο,σε κάθε αντικείμενο τη θαυματουργή του αξία.Μια γυναίκα να χορεύει χωρίς να σκέφτεται,ενα μπουκάλι πάνω σ'ένα τραπέζι όπως διακρίνεται πίσω από μια κουρτίνα,κάθε εικόνα γίνεται σύμβολο."

• "Το πραγματικό θάρρος είναι να κρατά κανείς τα μάτια του ανοιχτά στο φώς και στο θάνατο"

                                                                                                                           by J.