Μάτια

Τα μάτια δεν λένε ψέματα. Oι άνθρωποι λένε. Λόγια,λόγια,λόγια. Λόγια του αέρα,λόγια της στιγμής.
Μα εγώ αυτό που θέλω να ακούσω είναι λέξεις που θα ηχούν στο βυθό της θάλασσάς μου  και εκεί να στεριώσουν.

Πώς γίναμε έτσι? Να ζητάμε πολλά και να δίνουμε λίγα. Όμως τα συναισθήματα δεν είναι ψίχουλα.
Είναι πράξεις μεγαλόχαρες και λόγια σθένους.Είναι τα μαργαριτάρια σε εκείνο το βάθος  που κυριαρχεί το πάθος, το σκότος της λογικής.

Μα για ποιά έλλογη κρίση  μου μιλάς  όταν η φωτιά καίει τα στήθια σου? Όταν το μυαλό εκρήγνυται  με τα πόδια να τρέχουν εμπρός?
Μιλώ για την κρίση της ακρισίας κόντρα στην ακινησία. Μιλώ για σένα για μένα για εμάς που πέφτουμε να κοιμηθούμε με αναστεναγμό στην καρδία.
Εμάς, που φοβόμαστε τις λέξεις.
Εμάς, που διστάζουμε  μπροστά στην τέρψη.
Μα κυρίως εμένα, που κρύβομαι από τον καθρέφτη.

Για αυτά μιλάω. Γιατί αυτά δεν είναι ψέματα. Είναι βλέμματα.
Δύο μάτια μεγάλα δειλά, αυτά να πιστεύεις .....αλλά πρόσεξέ,τα διότι μπορεί να αλλάξει η παλέτα.